" Was Promised 72 Virgins in Paradise for Killing Christians" EX-Muslim Bomber's Conversion Story

 "I Was Promised 72 Virgins in Paradise for Killing Christians" EX-Muslim Bomber's Conversion Story

(Malay translation) "Saya Dijanjikan 72 Anak Dara di Syurga kerana Membunuh Kristian" Kisah Pertukaran BEKAS Pengebom Muslim

(Simplified Chinese translation) “我被许诺杀死基督徒后将获得72名天堂处女”——前穆斯林爆炸犯的皈依故事

TODAY CONVERSION TO LORD JESUS CHRIST STORIES 

"...TO OPEN THEIR EYES, SO THAT THEY MAY TURN FROM DARKNESS TO LIGHT AND FROM THE POWER OF SATAN TO GOD, THAT THEY MAY RECEIVE FORGIVENESS OF SINS AND A PLACE AMONG THOSE WHO ARE SANCTIFIED BY FAITH IN ME." ~ ACTS 26:18 

Hello reader. My name is Hassan. I am 27 years old and I was born in the city of Kman Sha in western Iran, not far from the border with Iraq. I grew up in a Muslim family where Islam was our identity, our law and our purpose. 

• PERUBAHAN HARI INI KEPADA KISAH TUHAN YESUS KRISTUS 

 "...MEMBAKKAN MATA MEREKA, SUPAYA MEREKA BERALIH DARI KEGELAPAN KEPADA TERANG DAN DARI KUASA SYAITAN KEPADA ALLAH, AGAR MEREKA MENDAPAT PENGAMPUNAN DOSA DAN TEMPAT DI ANTARA MEREKA YANG DIKUduskan OLEH IMAN KEPADAKU." ~ Kisah 26:18 

 Salam pembaca. Nama saya Hassan. Saya berumur 27 tahun dan saya dilahirkan di bandar Kman Sha di barat Iran, tidak jauh dari sempadan Iraq. Saya dibesarkan dalam keluarga Islam di mana Islam adalah identiti kita, undang-undang dan tujuan kita.

• 今日归信主耶稣基督的故事

“……叫他们的眼睛得开，从黑暗中归向光明，从撒但权下归向神；又因信我，得蒙赦罪，和一切成圣的人同得基业。”~使徒行传 26:18

各位读者好。我叫哈桑，今年27岁，出生在伊朗西部的克曼沙市，离伊拉克边境不远。我在一个穆斯林家庭长大，伊斯兰教是我们的身份、我们的律法和我们的目标。

(DISCLAIMER. The stories shared on this channel are testimonies sent to us directly by new converts via email at NDEnarrator @hotmail.com. Our mission is to narrate these  experiences on their behalf, to raise awareness among believers in Western and Christian-friendly nations about the persecution faced by new Christians in Islamic countries. 

We do not currently have the resources to verify each story on the ground. However, we prayerfully share them as received, trusting that they will inspire compassion, intercession, and unity within the Body of Christ. 

By God's grace, as resources become available in the future, we hope to take steps toward story verification. Until then, we remain committe to our goal: giving a voice to the persecuted and rallying believers to pray for them. 

Thank you for understanding and for standing in prayer with us. )

• (PENAFIAN. Kisah-kisah yang dikongsi di saluran ini adalah testimoni yang dihantar terus kepada kami oleh mualaf baharu melalui e-mel di NDEnarrator @hotmail.com. Misi kami adalah untuk menceritakan pengalaman  ini bagi pihak mereka, untuk meningkatkan kesedaran di kalangan penganut di negara-negara Barat dan mesra Kristian tentang penganiayaan yang dihadapi oleh penganut Kristian baharu di negara Islam. 

 Pada masa ini kami tidak mempunyai sumber untuk mengesahkan setiap cerita di lapangan. Walau bagaimanapun, kami dengan penuh doa berkongsi mereka seperti yang diterima, percaya bahawa mereka akan membangkitkan belas kasihan, doa syafaat, dan kesatuan dalam Tubuh Kristus. 

 Dengan izin Tuhan, apabila sumber tersedia pada masa hadapan, kami berharap dapat mengambil langkah ke arah pengesahan cerita. Sehingga itu, kami tetap komited pada matlamat kami: memberi suara kepada orang yang teraniaya dan mengumpulkan orang percaya untuk mendoakan mereka. 

 Terima kasih kerana memahami dan berdiri dalam doa bersama kami.)

• （免责声明。本频道分享的故事是新皈依者通过电子邮件 NDEnarrator@hotmail.com 直接发送给我们的证词。我们的使命是代表他们讲述这些经历，提高西方和基督教友好国家的信徒对伊斯兰国家新基督徒所面临的迫害的认识。我们目前没有资源在当地核实每个故事。但是，我们虔诚地分享它们，相信它们会激发同情、代祷和基督身体内的团结。靠着上帝的恩典，随着未来资源的到位，我们希望采取措施验证故事。在那之前，我们仍然致力于我们的目标：为受迫害的人发声并团结信徒为他们祈祷。感谢您的理解并与我们一起祈祷。)

CONVERSION STORY SHARED BY HASSAN BORN IN IRAN. • KISAH PENUKARAN DIKONGSI OLEH HASSAN LAHIR DI IRAN. • 伊朗出生的哈桑分享的皈依故事。

Hello reader. My name is Hassan. I am 27 years old and and I was born in the city of Kman Sha in western Iran, not far from the border with Iraq. I grew up in a Muslim family where Islam was our identity, our law and our purpose. My father was a driver and my mother stayed at home always covering herself fully and speaking in whispers when my father was angry. We prayed five times a day and listened to the sermons of our local imam at the mosque. I attended religious classes every week where we memorized the Quran and repeated what our teacher said without question. From childhood I was told that the West was corrupt, Christians were enemies of Allah and Muslims were chosen by God to purify the world. I believed it all because I had no other voice around me. My world was closed and my questions were not welcome. But even as a teenager, I started to feel a strange emptiness inside me. I didn't know what it was at the time. Maybe it was the loneliness or the lack of purpose in my life. I had no close friends and most days I sat in internet cafe scrolling through forums or watching videos that made me feel like my life was worthless. I saw other people living free, talking about music, sports, art, but none of that made sense to me. In our home, anything from the West was seen as dirty and sinful. So, I stayed in my shell, becoming more isolated as the years went by. The more l withdrew, the more l searched online for something deeper. One day, while browsing a random website full of political discussions, I saw a link that said, "True Islam, the final battle." I clicked it, not knowing that click would change my life forever. The website was dark and quiet, but something about it pulled me in. It was not like the usual religious sites I had seen before. It had videos, secret writings, and chat rooms where anonymous users shared their dreams of defending Islam. They talked about jihad, about the enemies of Allah, and about how the West had destroyed Muslim countries. The images they posted were powerful. Children in Syria crying in rubble, old men covered in blood, mosques bombed into the ground. The site said, "The world is against you, but Allah is with the warriors." I didn't know who ran the site, but the more l read, the more I wanted to understand. I felt like I had found something real. It spoke to the anger l didn't even know I had. It made me feel like I had been blind, and now my eyes were open. That night, I didn't sleep. I went back to the cafe the next day and logged in again. I made a fake username and entered a chat room called the Sword of Allah. There were people from Iraq, Egypt, Afghanistan, and even some from Europe. One of them messaged me directly. He asked, "Are you ready to serve Allah with your life?" I froze, not knowing what to say. But I typed back, "I want to know more." From that moment, I was no longer a guest. I was a student. They sent me videos of Islamic fighters giving speeches about defending the Umaha. They quoted the Quran in strong voices, always talking about the duty of every Muslim to fight. You are not made to live like animals. One of them said, "You are made for victory. I believed him." For the first time, I felt like someone saw me as useful. The man who messaged me most often called himself Abu Mujah. I don't know if that was his real name, but I trusted him. He sent me books, articles, and sermons by radical imams from Iraq and Saudi Arabia. He told me the West had fooled us with lies and only true Muslims understood the war we were in. He said Christians were not just unbelievers, they were the enemies of Allah and must be stopped. He explained the meaning of holy war in Islam. Jihad was not only a personal struggle but also a sacred fight to defend Islam against its enemies. He said the blood of an infidel was the most valuable offering a Muslim could give to Allah. At first | felt scared by his words. But the more l listened, the more l was convinced that this was the truth my imams never dared to speak out loud. He told me stories of martyrs who died young and entered paradise. He said they were now with Allah walking in gardens of peace served by 72 virgins as a reward for their sacrifice. He said jihad was the fastest way to heaven and that in these final days, Allah was calling young men like me to rise. I wanted to believe it. I needed to believe it. My life in Iran felt like a prison. No purpose, no pride, no power. But in this new world I had entered, I was not just Hassan, the forgotten boy from Kmana. I was a future martyr, a chosen one, a soldier of Allah. The promise of paradise filled the hole in my heart. I imagined the rewards waiting for me and I began to crave them. I told Abu Mujahid I was ready to learn everything. And so my lessons began. Each day I would sit for hours reading the hadis they sent me. The verses were chosen carefully, ones that spoke about fighting, dying, and the honor of martyrdom. 

• Salam pembaca. Nama saya Hassan. Saya berumur 27 tahun dan saya dilahirkan di bandar Kman Sha di barat Iran, tidak jauh dari sempadan Iraq. Saya dibesarkan dalam keluarga Islam di mana Islam adalah identiti, undang-undang dan tujuan kita. Ayah saya seorang pemandu dan ibu saya tinggal di rumah sentiasa menutup diri sepenuhnya dan bercakap dalam bisikan apabila ayah saya marah. Kami solat lima waktu sehari dan mendengar khutbah imam tempatan kami di masjid. Saya menghadiri kelas agama setiap minggu di mana kami menghafal al-Quran dan mengulangi apa yang guru kami katakan tanpa soalan. Sejak kecil saya dimaklumkan bahawa Barat korup, orang Kristian adalah musuh Allah dan orang Islam dipilih oleh Tuhan untuk menyucikan dunia. Saya percaya semuanya kerana saya tidak mempunyai suara lain di sekeliling saya. Dunia saya ditutup dan soalan saya tidak dialu-alukan. Tetapi walaupun sebagai seorang remaja, saya mula merasakan kekosongan yang aneh dalam diri saya. Saya tidak tahu apa itu pada masa itu. Mungkin ia adalah kesunyian atau tiada tujuan dalam hidup saya. Saya tidak mempunyai kawan rapat dan kebanyakan hari saya duduk di kafe internet sambil menatal forum atau menonton video yang membuatkan saya berasa seperti hidup saya tidak berharga. Saya melihat orang lain hidup bebas, bercakap tentang muzik, sukan, seni, tetapi semua itu tidak masuk akal bagi saya. Di rumah kami, apa sahaja dari Barat dilihat sebagai kotor dan berdosa. Jadi, saya tinggal dalam cangkerang saya, menjadi lebih terpencil seiring dengan berlalunya tahun. Semakin saya menarik diri, semakin saya mencari dalam talian untuk sesuatu yang lebih mendalam. Pada suatu hari, semasa menyemak imbas tapak web rawak yang penuh dengan perbincangan politik, saya melihat pautan yang mengatakan, "Islam Sejati, pertempuran terakhir." Saya mengkliknya, tanpa mengetahui klik itu akan mengubah hidup saya selama-lamanya. Tapak web itu gelap dan sunyi, tetapi sesuatu mengenainya menarik saya masuk. Ia tidak seperti tapak keagamaan yang biasa saya lihat sebelum ini. Ia mempunyai video, tulisan rahsia dan bilik sembang tempat pengguna tanpa nama berkongsi impian mereka untuk mempertahankan Islam. Mereka bercakap tentang jihad, tentang musuh-musuh Allah, dan tentang bagaimana Barat telah menghancurkan negara-negara Islam. Imej yang mereka siarkan sangat kuat. Kanak-kanak di Syria menangis di dalam runtuhan, lelaki tua berlumuran darah, masjid dibom ke dalam tanah. Tapak itu berkata, "Dunia menentang kamu, tetapi Allah bersama para pahlawan." Saya tidak tahu siapa yang mengendalikan laman web itu, tetapi semakin saya membaca, semakin saya ingin memahami. Saya berasa seperti saya telah menemui sesuatu yang sebenar. Ia membuahkan kemarahan yang saya tidak tahu pun. Ia membuatkan saya berasa seperti saya buta, dan kini mata saya terbuka. Malam itu, saya tidak tidur. Saya kembali ke kafe pada keesokan harinya dan log masuk semula. Saya membuat nama pengguna palsu dan memasuki ruang sembang yang dipanggil Pedang Allah. Terdapat orang dari Iraq, Mesir, Afghanistan, dan juga beberapa dari Eropah. Salah seorang daripada mereka menghantar mesej kepada saya secara langsung. Dia bertanya, "Adakah anda bersedia untuk berkhidmat kepada Allah dengan hidup anda?" Saya terkaku, tidak tahu hendak berkata apa. Tetapi saya menaip kembali, "Saya ingin tahu lebih lanjut." Mulai saat itu, saya bukan lagi tetamu. Saya seorang pelajar. Mereka menghantar saya video pejuang Islam memberi ucapan tentang mempertahankan Umaha. Mereka memetik al-Quran dengan suara yang kuat, sentiasa bercakap tentang kewajipan setiap Muslim untuk berperang. Anda tidak dicipta untuk hidup seperti haiwan. Salah seorang daripada mereka berkata, "Kamu dicipta untuk kemenangan. Saya percaya dia." Buat pertama kalinya, saya berasa seperti seseorang melihat saya sebagai berguna. Lelaki yang paling kerap menghantar mesej kepada saya memanggil dirinya Abu Mujah. Saya tidak tahu sama ada itu nama sebenar, tetapi saya mempercayainya. Dia menghantar saya buku, artikel dan khutbah oleh imam radikal dari Iraq dan Arab Saudi. Dia memberitahu saya Barat telah memperdayakan kita dengan pembohongan dan hanya orang Islam sejati yang memahami peperangan yang sedang kita hadapi. Dia berkata orang Kristian bukan sahaja tidak percaya, mereka adalah musuh Allah dan mesti dihentikan. Beliau menerangkan maksud perang suci dalam Islam. Jihad bukan sahaja perjuangan peribadi tetapi juga perjuangan suci untuk mempertahankan Islam daripada musuh-musuhnya. Dia berkata darah orang kafir adalah persembahan paling berharga yang boleh diberikan oleh seorang Muslim kepada Allah. Pada mulanya | berasa takut dengan kata-katanya. Tetapi semakin saya mendengar, semakin saya yakin bahawa ini adalah kebenaran imam saya tidak pernah berani bersuara dengan lantang. Dia menceritakan kepada saya kisah-kisah syuhada yang mati muda dan masuk syurga. Dia berkata mereka kini bersama Allah berjalan di taman keamanan yang dihidangkan oleh 72 anak dara sebagai ganjaran atas pengorbanan mereka. Dia berkata jihad adalah jalan terpantas ke syurga dan pada hari-hari terakhir ini, Allah memanggil pemuda seperti saya untuk bangkit. Saya mahu mempercayainya. Saya perlu mempercayainya. Kehidupan saya di Iran terasa seperti penjara. Tiada tujuan, tiada kebanggaan, tiada kuasa. Tetapi dalam dunia baru yang saya telah masuki ini, saya bukan hanya Hassan, budak lelaki yang dilupakan dari Kmana. Saya adalah seorang syahid masa depan, orang terpilih, seorang askar Allah. Janji syurga memenuhi lubang di hati saya. Saya membayangkan ganjaran yang menanti saya dan saya mula mendambakannya. Saya memberitahu Abu Mujahid saya bersedia untuk mempelajari segala-galanya. Maka pelajaran saya pun bermula. Setiap hari saya akan duduk berjam-jam membaca hadis yang mereka hantar kepada saya. Ayat-ayat itu dipilih dengan teliti, ayat-ayat yang bercakap tentang pertempuran, kematian, dan kehormatan syahid.

• 亲爱的读者，我叫哈桑，今年27岁，出生在伊朗西部的克曼沙市，离伊拉克边境不远。我在一个穆斯林家庭长大，伊斯兰教是我们的身份、我们的法律和我们的目的。我的父亲是一名司机，母亲待在家里，总是把自己裹得严严实实的，父亲生气的时候她就低声说话。我们每天祈祷五次，并在清真寺聆听当地阿訇的布道。我每周都上宗教课，背诵《古兰经》，毫无疑问地重复老师讲的话。从小我就被告知西方是腐败的，基督徒是真主的敌人，穆斯林是上帝选择来净化世界的。我相信这一切，因为我身边没有其他的声音。我的世界是封闭的，我的问题不受欢迎。但即使在十几岁的时候，我开始感到内心有一种奇怪的空虚。当时我不知道那是什么。 也许是孤独，或者是生活缺乏目标。我没有亲密的朋友，大多数日子都坐在网吧里浏览论坛或看视频，这些让我感到生命毫无价值。我看到其他人生活自由，谈论音乐、体育、艺术，但这些对我来说都毫无意义。在我们家，任何来自西方的东西都被视为肮脏和罪恶的。所以，我躲在自己的壳里，随着时间的流逝，我变得越来越孤立。我越是退缩，就越是在网上寻找更深层次的东西。有一天，我在浏览一个充满政治讨论的网站时，看到一个链接，上面写着“真正的伊斯兰，最后的战斗”。我点击了它，并不知道这一点击将永远改变我的生活。这个网站黑暗而安静，但它的某些东西吸引了我。它不像我以前见过的一般宗教网站。它有视频、秘密著作和聊天室，匿名用户在那里分享他们捍卫伊斯兰教的梦想。 他们谈论圣战，谈论真主的敌人，以及西方如何摧毁穆斯林国家。他们发布的图片很有震撼力。叙利亚的孩子们在废墟中哭泣，老人浑身是血，清真寺被炸成废墟。这个网站说：“全世界都在与你们为敌，但真主与战士们同在。”我不知道这个网站是谁运营的，但我读得越多，就越想明白。我觉得我发现了一些真实的东西。它触动了我从未意识到的愤怒。它让我觉得自己曾经盲目，现在眼睛睁开了。那天晚上，我没有睡觉。第二天我回到咖啡馆，再次登录。我注册了一个假用户名，进入了一个叫“真主之剑”的聊天室。里面有来自伊拉克、埃及、阿富汗，甚至还有一些欧洲的人。其中一个人直接给我发消息。他问：“你准备好用你的生命侍奉真主了吗？”我愣住了，不知道该说什么。 但我回复说：“我想知道更多。”从那一刻起，我不再是客人，而是学生。他们给我发来伊斯兰战士发表保卫乌玛哈演讲的视频。他们用强有力的声音引用古兰经，总是谈论每个穆斯林战斗的责任。你生来不是为了像动物一样生活。其中一个人说：“你生来是为了胜利。我相信他。”我第一次觉得有人觉得我有用。最常给我发信息的人自称阿布·穆贾。我不知道这是不是他的真名，但我相信他。他给我寄来伊拉克和沙特阿拉伯激进伊玛目的书籍、文章和布道。他告诉我，西方用谎言欺骗了我们，只有真正的穆斯林才能理解我们所处的战争。他说基督徒不仅仅是不信教的人，他们是真主的敌人，必须被制止。他解释了伊斯兰教中圣战的含义。 圣战不仅是个人的斗争，也是保卫伊斯兰教免受敌人侵害的神圣战斗。他说，异教徒的鲜血是穆斯林可以献给真主的最有价值的祭品。起初我被他的话吓到了。但是我听得越多，就越相信这是我的伊玛目从来不敢大声说出来的真理。他给我讲了英年早逝后进入天堂的烈士的故事。他说他们现在与真主一起在和平的花园中漫步，由 72 名处女侍奉，这是对他们牺牲的奖赏。他说圣战是通往天堂最快的道路，在这些最后的日子里，真主正在召唤像我这样的年轻人崛起。我想要相信这一点。我需要相信这一点。我在伊朗的生活就像一所监狱。没有目标，没有骄傲，没有力量。但在这个我进入的新世界里，我不仅仅是哈桑，一个来自克玛纳被遗忘的男孩。我是未来的烈士，是被选中的人，是真主的士兵。 天堂的承诺填补了我心中的空洞。我想象着等待我的回报，并开始渴望它们。我告诉阿布·穆贾希德，我准备好学习一切。就这样，我的课程开始了。每天我都会坐上几个小时，阅读他们寄给我的圣训。这些经文都是经过精心挑选的，讲述了战斗、死亡和殉道的荣耀。

They explained how Prophet Muhammad had led battles and how real Islam was never soft or weak. They laughed at Muslims who lived in comfort and called them blind slaves of the west. I started to see my own neighbors differently. I thought they were cowards for chasing jobs, weddings and normal life while our faith was being attacked. Abu  Mujahid had said, "If you die as a martyr, you will skip the judgment and enter paradise directly." Those words stayed in my mind. I began to see the world in two sides, the warriors and the traitors. I didn't want to be among the traitors. I was ready to fight. Even if I died, at least I would be remembered as someone who stood for Islam. By the time I turned 24, I had fully changed inside. My clothes stayed the same. My face looked the same, but my mind was no longer like other people's. I no longer cared about movies, school, or marriage. I no longer respected the local imams who preached peace. I saw them as weak and afraid. I believed that true Islam was violent, powerful, and pure. I began to delete all my social media accounts. I removed old music from my phone. I stopped watching anything that did not push me closer to jihad. My eyes became cold. My voice became hard. I was no longer afraid of death. I saw it as a door to something greater. I kept thinking of those 72 virgins and I prayed that Allah would choose me soon. My old life faded into silence. I was no longer part of this world. I started to push away from everyone, even my mother. She noticed I had changed. She asked me why I was always so quiet, always in the cafe, always avoiding gatherings. I told her nothing. I didn't want to lie, but l also couldn't tell her the truth. She knew she would cry. I told her I was just studying Islam more seriously. She smiled and said, "That is good, my son. May Allah guide you." I knew she didn't understand. No one around me did. They thought Islam was just prayer, fasting and giving to the poor. But I now believed that Islam was war. That Islam was about blood. That Islam was the only truth and anything else must be destroyed. This belief became my oxygen. I breathed it in every day. It gave me strength, but it also stole my soul. And I didn't even know it. It was a quiet morning when I made the decision to leave Iran. I didn't tell anyone. Not my mother, not my neighbors, not even the few people l still spoke to. I took a small bag with only the things I needed. Some cash, my passport, my prayer beads, and a flash drive full of Quran verses and jihad lectures. I told my mother I was going to a religious study program in another city. She hugged me and prayed for my safety. My heart was heavy, but I felt proud. I was walking away from the life of weakness and entering the life of a warrior. Abu Mujahid had arranged everything. I crossed the border into Iraq using a secret route guided by a smuggler who asked no questions. By nightfall, I was in a car heading toward Baghdad. The city lights looked like stars on the ground. But my mind was focused on something far beyond this world. When we arrived in Baghdad, a man was waiting for me at a small tea shop. He looked nothing like the jihad fighters I had seen in videos. He wore a simple white robe, his beard long and well-kept, and his eyes sharp. He spoke softly but with weight in his voice. "You are Hassan?" he asked. I nodded. He didn't smile. He simply said "Come." We drove in silence to the outskirts of the city where I was taken into a small compound hidden behind high walls. Inside I met others like me, young men from different countries, Yemen, Algeria, Somalia, and even France. We didn't speak much. We didn't need to. We were all there for the same reason, to learn, to train, and to die for Islam. 

• Mereka menerangkan bagaimana Nabi Muhammad telah memimpin peperangan dan betapa Islam yang sebenar tidak pernah lemah atau lemah.  Mereka mentertawakan orang Islam yang hidup dalam keadaan selesa dan menggelar mereka sebagai budak buta di barat. Saya mula melihat jiran saya sendiri secara berbeza. Saya fikir mereka pengecut kerana mengejar pekerjaan, perkahwinan dan kehidupan biasa semasa iman kita diserang. Abu  Mujahid telah berkata, "Jika kamu mati syahid, kamu akan melangkaui hukuman dan masuk syurga secara langsung." Kata-kata itu kekal dalam fikiran saya. Saya mula melihat dunia dalam dua pihak, pahlawan dan pengkhianat. Saya tidak mahu menjadi antara pengkhianat. Saya sudah bersedia untuk berlawan. Walaupun saya mati, sekurang-kurangnya saya akan dikenang sebagai seorang yang membela Islam. Apabila saya berumur 24 tahun, saya telah berubah sepenuhnya. Pakaian saya tetap sama. Wajah saya kelihatan sama, tetapi fikiran saya tidak lagi seperti orang lain. Saya tidak lagi mengambil berat tentang filem, sekolah atau perkahwinan. Saya tidak lagi menghormati imam tempatan yang berdakwah tentang keamanan. Saya melihat mereka lemah dan takut. Saya percaya bahawa Islam yang sebenar adalah ganas, berkuasa dan murni. Saya mula memadam semua akaun media sosial saya. Saya mengeluarkan muzik lama dari telefon saya. Saya berhenti menonton apa-apa yang tidak mendorong saya lebih dekat kepada jihad. Mata saya menjadi sejuk. Suara saya menjadi keras. Saya tidak lagi takut dengan kematian. Saya melihatnya sebagai pintu kepada sesuatu yang lebih hebat. Saya terus memikirkan 72 gadis itu dan saya berdoa agar Allah memilih saya tidak lama lagi. Kehidupan lama saya menjadi sunyi. Saya bukan lagi sebahagian daripada dunia ini. Saya mula menolak semua orang, walaupun ibu saya. Dia perasan saya telah berubah. Dia bertanya kepada saya mengapa saya sentiasa diam, sentiasa berada di kafe, sentiasa mengelak daripada berkumpul. Saya tidak memberitahunya apa-apa. Saya tidak mahu berbohong, tetapi saya juga tidak boleh memberitahunya perkara sebenar. Dia tahu dia akan menangis. Saya memberitahunya saya hanya belajar Islam dengan lebih serius. Dia tersenyum dan berkata, "Itu bagus, anakku. Semoga Allah membimbingmu." Saya tahu dia tidak faham. Tiada sesiapa di sekeliling saya melakukannya. Mereka  menyangka Islam hanyalah solat, berpuasa dan memberi kepada fakir miskin. Tetapi saya kini percaya bahawa Islam adalah peperangan. Islam itu adalah tentang darah. Bahawa Islam adalah satu-satunya kebenaran dan segala-galanya mesti dimusnahkan. Kepercayaan ini menjadi oksigen saya.  Saya menghirupnya setiap hari. Ia memberi saya kekuatan, tetapi ia juga mencuri jiwa saya. Dan saya tidak tahu pun. Pagi yang hening apabila saya membuat keputusan untuk meninggalkan Iran. Saya tidak memberitahu sesiapa. Bukan ibu saya, bukan jiran saya, malah segelintir orang yang masih saya ajak bercakap. Saya mengambil beg kecil dengan hanya barang-barang yang saya perlukan. Sedikit wang tunai, pasport saya, tasbih saya, dan pemacu kilat yang penuh dengan ayat al-Quran dan kuliah jihad. Saya memberitahu ibu saya bahawa saya akan mengikuti program pengajian agama di bandar lain. Dia memeluk saya dan berdoa untuk keselamatan saya. Hati saya berat, tetapi saya berasa bangga. Saya sedang berjalan jauh dari kehidupan yang lemah dan memasuki kehidupan seorang pahlawan. Abu Mujahid telah mengatur segala-galanya. Saya melintasi sempadan ke Iraq menggunakan laluan rahsia yang dipandu oleh penyeludup yang tidak bertanya apa-apa. Menjelang malam, saya berada di dalam kereta menuju ke Baghdad. Lampu bandar kelihatan seperti bintang di atas tanah. Tetapi fikiran saya tertumpu pada sesuatu yang jauh di luar dunia ini. Apabila kami tiba di Baghdad, seorang lelaki sedang menunggu saya di sebuah kedai teh kecil. Dia tidak kelihatan seperti pejuang jihad yang saya lihat dalam video. Dia memakai jubah putih yang ringkas, janggutnya panjang dan terjaga, dan matanya tajam. Dia bercakap perlahan tetapi dengan berat dalam suaranya. "Awak Hassan?"  dia bertanya. Aku mengangguk. Dia tidak tersenyum. Dia hanya berkata "Mari." Kami memandu dalam senyap ke pinggir bandar di mana saya dibawa masuk ke kawasan kecil yang tersembunyi di sebalik tembok tinggi. Di dalam diri saya bertemu orang lain seperti saya, lelaki muda dari negara yang berbeza, Yaman, Algeria, Somalia dan juga Perancis. Kami tidak banyak bercakap. Kami tidak perlu. Kami semua berada di sana atas sebab yang sama, untuk belajar, melatih, dan mati untuk Islam. 

• 他们解释说先知穆罕默德是如何领导战斗的，真正的伊斯兰教从不软弱。他们嘲笑那些生活安逸的穆斯林，称他们为西方的盲奴隶。我开始以不同的眼光看待我的邻居。我认为他们是懦夫，在我们的信仰受到攻击的时候，他们却追逐工作、婚礼和正常生活。阿布·穆贾希德曾说过：“如果你作为烈士死去，你将跳过审判，直接进入天堂。”这些话一直记在我的脑海里。我开始从两个角度看待世界，战士和叛徒。我不想成为叛徒。我准备好战斗。即使我死了，至少我会被人们记住是一个捍卫伊斯兰教的人。到我 24 岁时，我的内心已经完全改变了。我的衣服没变。我的脸看起来还是一样，但我的思想不再像其他人一样。我不再关心电影、学校或婚姻。 我不再尊重那些宣扬和平的当地伊玛目。我认为他们软弱而恐惧。我相信真正的伊斯兰教是暴力的、强大的、纯洁的。我开始删除我所有的社交媒体账户。我从手机里删除了旧音乐。我不再看任何不能让我更接近圣战的东西。我的眼神变得冰冷。我的声音变得沙哑。我不再害怕死亡。我把它看作是通往更伟大事物的大门。我一直想着那 72 个处女，我祈祷真主阿拉早日选中我。我以前的生活变得沉默。我不再是这个世界的一部分。我开始疏远所有人，甚至是我的母亲。她注意到我变了。她问我为什么总是这么安静，总是待在咖啡馆，总是避免聚会。我什么也没告诉她。我不想撒谎，但我也不能告诉她真相。她知道她会哭的。我告诉她我只是在更认真地学习伊斯兰教。 她笑着说：“那很好，我的儿子。愿真主指引你。”我知道她不明白。我周围的人也不明白。他们认为伊斯兰教只是祈祷、斋戒和施舍给穷人。但我现在相信伊斯兰教就是战争。伊斯兰教是关于鲜血的。伊斯兰教是唯一的真理，其他任何东西都必须被摧毁。这种信念成了我的氧气。我每天都吸入它。它给了我力量，但也偷走了我的灵魂。而我甚至都不知道。那是一个平静的早晨，我决定离开伊朗。我没有告诉任何人。没有告诉我母亲，没有告诉我邻居，甚至没有告诉我仍然能联系到的少数人。我带了一个小包，里面只装着我需要的东西。一些现金、我的护照、我的念珠和一个装满《古兰经》经文和圣战讲座的 U 盘。我告诉妈妈我要去另一个城市参加一个宗教学习项目。她拥抱我，为我的安全祈祷。我的心情很沉重，但我感到自豪。 我告别了软弱的生活，进入了战士的生活。阿布·穆贾希德安排好了一切。我通过一条秘密路线越过边境进入伊拉克，走私犯指引我走过这条路线，他没有多问任何问题。夜幕降临，我坐上开往巴格达的汽车。城市的灯光就像地面上的繁星点点。但我的心思却集中在这个世界之外的某个地方。当我们到达巴格达时，一个男人正在一家小茶馆等我。他看起来一点也不像我在视频中看到的圣战战士。他穿着一件简朴的白袍，留着精心保养的长胡须，目光锐利。他说话轻声细语，但声音很有分量。“你是哈桑？”他问道。我点了点头。他没有笑，只是说“来吧”。我们默默地开车到了城郊，我被带到了一个隐藏在高墙后面的小院子里。 在里面，我遇到了和我一样的人，来自不同国家的年轻人，也门、阿尔及利亚、索马里，甚至法国。我们说话不多，也不需要。我们来这里是为了同一个目标：学习、训练，甚至为伊斯兰教献出生命。

Over the next few days, we were introduced to our teachers. They were not just fighters. They were imams. And their words were like fire. The imams didn't teach us peace. They didn't speak about love, mercy, or kindness. Instead, they spoke about war, blood, and glory. They opened the Quran and showed us verses that spoke of fighting for the cause of Allah. But they didn't read them in full. They picked certain lines, explained them out of context and made them sound like commands from Allah to kill Christians, Jews, and anyone who did not submit to Islam. They said, "This is the real Islam, the Islam of the prophet, the Islam of victory. I had never heard the Quran explained like this before. They said the West had poisoned our minds with weak interpretations. They mocked peaceful Muslims calling them traitors. They told us that jihad was not a choice, it was a duty. And they repeated this one line again and again. The gates of paradise are beneath the swords of the martyrs.   Each day our minds were filled with lectures and our hearts with fire. The imams spoke with such authority that none of us dared to question them. They described Christians as deceivers, enemies of Allah who had changed their books and denied the prophet. They said churches were nests of evil and those who worship Jesus were worse than animals. They showed us videos of Muslim villages bombed by foreign armies and said, "This is what they do to us. Will you do nothing?" Every day we heard stories of martyrs, young men who bomb-blew  themselves up and were now, as they claimed, dining in paradise with 72 virgins. They told us the only thing standing between us and paradise was hesitation. The more we listened, the more we burned with desire to join them. Our anger grew. Our compassion died and our hearts turned into stone. But the  brainwashing didn't stop with just words. They played nashs, jihadist songs filled with drums and chants about dying for Allah. We were made to memorize them. We chanted them together as we marched in formation. At night, they showed us videos of suicide bombers's last words. One of them cried with joy as he said goodbye to his mother. "Do not cry," he said. "I go to my wedding  in paradise." The imams called this the wedding of the martyr. They said, "When we die, we will be welcomed by beautiful virgins, served food from heaven, and clothed in garments of light." This image stayed in my mind. Every night, I dreamed of those virgins. I imagined the fragrance, the peace, and the honor of being called a shahed. I told myself, "One day that will be me."I began to desire death more than life. 

• Dalam beberapa hari seterusnya, kami telah diperkenalkan kepada guru kami. Mereka bukan sekadar pejuang. Mereka adalah imam. Dan perkataan mereka seperti api. Para imam tidak mengajar kami tentang keamanan. Mereka tidak bercakap tentang cinta, belas kasihan, atau kebaikan. Sebaliknya, mereka bercakap tentang perang, darah, dan kemuliaan. Mereka membuka Al-Quran dan menunjukkan kepada kami ayat-ayat yang bercakap tentang memperjuangkan jalan Allah. Tetapi mereka tidak membacanya sepenuhnya. Mereka memilih baris tertentu, menerangkannya di luar konteks dan membuatnya terdengar seperti perintah daripada Allah untuk membunuh orang Kristian, Yahudi dan sesiapa sahaja yang tidak tunduk kepada Islam. Mereka berkata, "Inilah Islam yang sebenar, Islam nabi, Islam kemenangan. Saya tidak pernah mendengar al-Quran dijelaskan seperti ini sebelum ini. Mereka berkata Barat telah meracuni fikiran kita dengan tafsiran yang lemah. Mereka memperolok-olokkan orang Islam yang aman dan menggelarkan mereka pengkhianat. Mereka memberitahu kami bahawa jihad bukanlah pilihan, ia adalah kewajipan. Dan mereka mengulangi satu baris ini lagi dan lagi. Kata-katanya adalah pintu syurga.  Setiap hari fikiran kami dipenuhi dengan ceramah dan hati kami berkobar-kobar sehingga tidak ada di antara kami yang berani mempersoalkan mereka, mereka menyifatkan orang Kristian sebagai penipu, musuh Allah yang telah mengubah kitab mereka dan mengingkari nabi. Adakah anda tidak akan berbuat apa-apa?" Setiap hari kami mendengar cerita tentang syuhada, lelaki muda yang meletupkan bom  diri mereka sendiri dan kini, seperti yang mereka dakwa, sedang makan di syurga dengan 72 dara. Mereka memberitahu kami satu-satunya perkara yang berdiri di antara kami dan syurga ialah keraguan. Semakin kami mendengar, semakin kami berkobar-kobar dengan keinginan untuk menyertai mereka. Tetapi kemarahan kami berubah menjadi rasa belas kasihan dan kemarahan kami. Mencuci otak tidak berhenti dengan kata-kata. Mereka memainkan lagu-lagu jihad yang penuh dengan gendang dan nyanyian tentang kematian untuk Allah syurga." Para imam menamakan ini sebagai perkahwinan orang yang mati syahid. Mereka berkata, "Apabila kita mati, kita akan disambut oleh gadis-gadis yang cantik, dihidangkan makanan dari syurga, dan berpakaian dengan pakaian cahaya." Gambaran ini kekal di dalam fikiran saya. Setiap malam, saya bermimpi tentang gadis-gadis itu. Saya membayangkan keharuman, kedamaian, dan kehormatan untuk diri saya sendiri. lebih menginginkan kematian daripada kehidupan.

• 在接下来的几天里，我们被介绍给了我们的老师。他们不仅仅是战士。他们是伊玛目。他们的话语就像火焰一样。伊玛目没有教我们和平。他们没有谈论爱、怜悯或仁慈。相反，他们谈论战争、鲜血和荣耀。他们打开《古兰经》，向我们展示为真主而战的经文。但他们并没有完整地读出来。他们挑选某些台词，断章取义地解释，并将它们听起来像是真主命令我们杀死基督徒、犹太人和任何不皈依伊斯兰教的人。 他们说，“这是真正的伊斯兰教，先知的伊斯兰教，胜利的伊斯兰教。我以前从未听过这样解释古兰经。他们说西方用薄弱的解释毒害了我们的思想。他们嘲笑和平的穆斯林，称他们为叛徒。他们告诉我们，圣战不是一种选择，而是一种责任。他们一遍又一遍地重复这句话。天堂之门就在烈士的宝剑之下。每天，我们的脑海里都充满了说教，我们的心中充满了火焰。伊玛目讲话如此权威，以至于我们中没有人敢质疑他们。他们把基督徒描述成骗子，是真主的敌人，他们篡改了他们的书籍，否认了先知。他们说教堂是邪恶的巢穴，那些崇拜耶稣的人比动物还不如。他们给我们看了外国军队轰炸穆斯林村庄的视频，说，“这就是他们对我们做的。 你们什么都不做吗？”每天我们都听到殉道者的故事，那些引爆自己身体的年轻人，现在，正如他们所说，正在天堂与 72 名处女共进晚餐。他们告诉我们，我们和天堂之间唯一的障碍就是犹豫。我们听得越多，就越想加入他们。我们的愤怒与日俱增。我们的同情心消失了，我们的心变成了石头。但洗脑并没有止步于言语。他们演奏纳什，这是充满鼓声和为真主而死的圣战歌曲。我们被要求背诵这些歌曲。我们列队行进时一起吟唱它们。晚上，他们给我们播放自杀式炸弹袭击者临终遗言的视频。其中一名袭击者在与母亲告别时喜极而泣。“别哭，”他说。“我要去天堂参加我的婚礼。”伊玛目称之为殉道者的婚礼。他们说：“当我们死去时， 我们将受到美丽处女的欢迎，享用来自天堂的食物，并穿上光明的衣服。”这个画面一直萦绕在我的脑海里。每天晚上，我都会梦到那些处女。我想象着被称为 Shahed 的芬芳、宁静和荣誉。我告诉自己，“有一天，我也会成为那样的人。”我开始渴望死亡胜过渴望生命。

Our training was not just spiritual. It was mental and emotional. We were kept away from news, kept away from outside information, and even kept away from our own thoughts. Every doubt was crushed. If someone asked a question, they were humiliated in front of others. You question Allah's will, the imams would shout. "You sound like a Christian!" We learned to keep quiet, to obey, and to submit. They said obedience was more important than understanding. They used the Quran to control us, taking verses about loyalty, sacrifice, and fear of hell, and turning them into tools of manipulation. I no longer thought for myself. I just listened. I followed. I believed. They told us over and over, "You were born for this. You are chosen. Do not waste your life chasing the world. Slowly, my heart was sealed. I became proud of my blind loyalty. I didn't see it as weakness. I saw it as strength. It was around this time that I made the decision deep in my soul. I would die for Islam. I was ready. I didn't want to return to Iran. I didn't want a wife, a job, or a future in this world. I wanted only one thing, to die as a martyr and be welcomed into the afterlife. One night after a long sermon, I sat alone in my room and wept. Not because I was sad, but because I was afraid I might never be chosen for martyrdom. That fear ate at me. I begged Allah to take me. I prayed, "Please let me die for you. Please do not let me waste my life in shame." The next morning, I told my leader iman, "l am ready. Send me anywhere. I'm not afraid." He smiled for the first time. "Good," he said, "then you are truly one of us." After I gave my full commitment, the training became more intense. We were taught how to handle weapons, how to hide explosives, and how to blend into crowds. But more than that, we were taught hoW to think like a warrior. They said jihad was not just about killing. It was about cleansing. They used phrases like purify the land, honor the prophet, and cut off the head of disbelief. We practiced attacking images of churches, crosses, and priests. They said every bullet was a gift to Allah. Every explosion was a call to heaven. We were told that hesitation was from Syaitan and that those who feared death would burn forever. The pressure was high. We were watched all the time. But I didn't care. I had already died inside. The only thing I wanted now was the moment I would prove my worth. I saw how they used Islam like a weapon. The Quran became their sword. They picked and chose what to quote. They skipped verses about kindness and mercy and focused only on war, fire, and blood. They took the prophet's battles and turned them into a modern guide for suicide missions. I believe them. I trusted their Words more than I trusted my own heart. I had been fully remade, not just as a follower of Islam, but as a soldier of death. I did not see Christians as humans anymore. I did not see Jews or Druze as people worth saving. (* Druze*,a member of a political and religious sect of Islamic origin, living chiefly in Lebanon and Syria. The Druze broke away from the Ismaili Muslims in the 11th century; they are regarded as heretical by the Muslim community at large.) They were enemies of Allah and I was his hand of justice. The more l believed this, the more joy I felt. They had poisoned my soul, but I called it purification. I had lost all sense of truth, but I called it light. By the end of my fourth month in training, I no longer spoke to the outside world. We were told to burn any photos of our families and forget our old lives. They said, "You are not the son of your mother. You are the son of jihad. That phrase became our slogan. I burned a photo of my childhood home. I deleted every message from my phone. I removed every memory that could make me hesitate. I was now a shadow, a ghost, a servant of death. My only hope was that one day my name would be mentioned in a sermon somewhere. Brother Hassan who gave his life for Allah. That was the future l desired. That was the lie l believed. and I held on to it with all my strength, never knowing that the truth was waiting to crash into me very soon. It was early this past July when the call finally came. I had waited for this moment with deep longing in my chest. One of the senior imams entered our dorm one evening, his voice calm but firm. There is a new battle, he said.

• Latihan kami bukan sahaja rohani. Ia adalah mental dan emosi. Kami dijauhkan daripada berita, dijauhkan daripada maklumat luar, dan malah dijauhkan daripada pemikiran kami sendiri. Setiap keraguan telah dihancurkan. Jika seseorang bertanya soalan, mereka dimalukan di hadapan orang lain. Anda mempersoalkan kehendak Allah, para imam akan berteriak. "Anda terdengar seperti orang Kristian!" Kami belajar untuk berdiam diri, patuh, dan tunduk. Mereka berkata kepatuhan lebih penting daripada memahami. Mereka menggunakan Al-Quran untuk mengawal kita, mengambil ayat tentang kesetiaan, pengorbanan, dan ketakutan terhadap neraka, dan mengubahnya menjadi alat manipulasi. Saya tidak lagi berfikir sendiri. Saya hanya mendengar. Saya mengikuti. saya percaya. Mereka memberitahu kami berulang kali, "Kamu dilahirkan untuk ini. Kamu dipilih. Jangan sia-siakan hidupmu mengejar dunia. Perlahan-lahan, hatiku dimeteraikan. Aku menjadi bangga dengan kesetiaan ku yang buta. Aku tidak melihatnya sebagai kelemahan. Aku melihatnya sebagai kekuatan. Pada masa ini aku membuat keputusan jauh di dalam jiwaku. Aku akan mati untuk Islam. Aku tidak mahu kembali ke Iran, aku tidak mahu bekerja. atau masa depan di dunia ini, saya hanya ingin mati sebagai syahid dan diterima di alam akhirat. Tolong jangan biarkan saya mensia-siakan hidup saya kerana malu." Keesokan harinya, saya memberitahu ketua saya iman, "Saya bersedia. Hantar saya ke mana-mana. Saya tidak takut." Dia tersenyum buat kali pertama. "Bagus," katanya, "maka anda benar-benar salah seorang daripada kami." Selepas saya memberikan komitmen penuh saya, latihan menjadi lebih sengit. Kami diajar cara mengendalikan senjata, cara menyembunyikan bahan letupan, dan cara menggabungkan kepada orang ramai. Tetapi lebih daripada itu, kami diajar bagaimana untuk berfikir seperti seorang pejuang. Mereka hanya berkata tentang jihad. Mereka hanya berkata tentang jihad. memurnikan tanah, memuliakan nabi, dan memenggal kepala kekufuran Kami berlatih menyerang imej gereja, salib, dan imam. Mereka berkata setiap letupan adalah panggilan ke syurga mati di dalam. Satu-satunya perkara yang saya mahukan sekarang adalah saat saya akan membuktikan betapa mereka menggunakan Islam seperti senjata. Mereka memilih dan memilih apa yang hendak dipetik mempercayai hati saya sendiri. Saya telah dibuat semula sepenuhnya, bukan hanya sebagai pengikut Islam, tetapi sebagai seorang tentera kematian, saya tidak melihat orang Yahudi atau Druze sebagai orang yang patut diselamatkan dan saya adalah tangan keadilannya, tetapi saya rasakan itu semua Pada penghujung bulan keempat saya dalam latihan, saya tidak lagi bercakap dengan dunia luar. Kami diberitahu untuk membakar sebarang foto keluarga kami dan melupakan kehidupan lama kami. Anda adalah anak jihad. Frasa itu menjadi slogan kami. Saya membakar foto rumah zaman kanak-kanak saya. Saya memadamkan setiap mesej daripada telefon saya. Saya mengeluarkan setiap ingatan yang boleh membuat saya teragak-agak. Saya kini menjadi bayang-bayang, hantu, hamba kematian. Satu-satunya harapan saya ialah satu hari nanti nama saya akan disebut dalam khutbah di suatu tempat. Saudara Hassan yang menyerahkan nyawanya untuk Allah. Itulah masa depan yang saya inginkan. Itulah pembohongan yang saya percaya. dan saya berpegang padanya dengan sekuat tenaga, tidak pernah mengetahui bahawa kebenaran sedang menunggu untuk menimpa saya tidak lama lagi. Pada awal bulan Julai lalu, panggilan akhirnya datang. Saya telah menunggu saat ini dengan kerinduan yang mendalam di dada saya. Salah seorang imam senior memasuki asrama kami pada suatu petang, suaranya tenang tetapi tegas. Ada pertempuran baru, katanya.

• 我们的训练不仅仅是精神上的，更是心智和情感上的。我们被禁止接触新闻，禁止接触外界信息，甚至禁止我们思考。每一个疑虑都被粉碎。如果有人提问，他们会在众人面前受到羞辱。伊玛目会大声说道：“你质疑真主的旨意。你听起来像个基督徒！”我们学会了保持沉默、服从和屈服。他们说服从比理解更重要。他们用《古兰经》来控制我们，把关于忠诚、牺牲和对地狱的恐惧的经文变成操纵的工具。我不再独立思考。我只是倾听。我跟随。我相信。 他们一遍又一遍地告诉我们，“你生来就是为了这个。你被选中了。不要浪费你的生命去追逐世界。”慢慢地，我的心被封闭了。我开始为我的盲目忠诚而自豪。我不认为这是软弱。我认为这是力量。正是在这个时候，我在灵魂深处做出了决定。我愿意为伊斯兰教而死。我准备好了。我不想回到伊朗。我不想在这个世界上有妻子、工作或未来。我只想要一件事，那就是作为烈士死去，并在来世受到欢迎。一天晚上，在一场漫长的布道之后，我独自坐在房间里哭泣。不是因为我难过，而是因为我害怕我可能永远不会被选中去殉道。那种恐惧吞噬着我。我乞求真主带走我。我祈祷道：“请让我为你而死。请不要让我在耻辱中浪费我的生命。”第二天早上，我告诉我的领袖伊曼，“我准备好了。 送我去任何地方。 “我不害怕。”他第一次笑了。“很好，”他说，“那你就真的是我们中的一员了。”在我完全承诺之后，训练变得更加紧张。我们被教导如何使用武器，如何隐藏爆炸物，以及如何融入人群。但更重要的是，我们被教导如何像战士一样思考。他们说圣战不仅仅是杀戮。它是关于净化。他们使用诸如净化土地、尊敬先知和砍掉怀疑的头颅之类的短语。我们练习攻击教堂、十字架和牧师的图像。他们说每一颗子弹都是献给真主的礼物。每一次爆炸都是对天堂的召唤。我们被告知犹豫来自叙利亚，那些害怕死亡的人将永远燃烧。压力很大。我们一直受到监视。但我不在乎。我的内心已经死了。现在我唯一想要的是我证明自己价值的那一刻。我看到他们是如何利用伊斯兰教的 就像武器一样。古兰经成了他们的剑。他们挑挑拣拣地引用。他们跳过关于仁慈和怜悯的经文，只关注战争、火灾和鲜血。他们把先知的战斗变成现代自杀式任务的指南。我相信他们。我相信他们的话语胜过相信自己的心。我被彻底改造了，不仅是一名伊斯兰教信徒，而且是一名死亡战士。我不再把基督徒当人看。我不认为犹太人或德鲁人值得拯救。他们是真主的敌人，而我是他的正义之手。我越相信这一点，就越感到快乐。他们毒害了我的灵魂，但我称之为净化。我失去了所有真理感，但我称之为光明。在训练的第四个月结束时，我不再与外界说话。我们被告知要烧掉所有家庭照片，忘记我们过去的生活。他们说：“你不是你母亲的儿子。 你是圣战之子。这句话成了我们的口号。我烧掉了我童年时家的照片。我删除了手机里的所有信息。我抹去了所有可能让我犹豫的记忆。我现在是一个影子，一个幽灵，一个死亡的仆人。我唯一的希望是有一天我的名字会在某个地方的布道中被提及。哈桑兄弟为真主献出了生命。那是我渴望的未来。那是我相信的谎言。我用尽全力抓住它，从来不知道真相很快就要降临到我头上。今年七月初，电话终于来了。我怀着深深的渴望等待着这一刻。一天晚上，一位高级伊玛目走进我们的宿舍，他的声音平静而坚定。“有一场新的战斗，”他说。

The land of Syria is ready for the blood of martyrs. He explained that clashes   had just begun between the Bedouins tribes and the Druze minority in southern Syria. It was the perfect  storm. Chaos, confusion, and plenty of targets. The West was silent, the  borders were weak, and the region was boiling with tension. This is your chance, he said, pointing directly at me. You will go to Sweida. My heart skipped. Sweida was known to be a Christian stronghold. Churches there had become hiding places for those fleeing the violence. My task was clear. Enter Sweida and detonate the device in a church full of Christians. l didn't ask why Sweida. I didn't hesitate. The thought of killing Christians no longer scared me. In fact, it felt like a great honor. The imams told me that Sutoa was cursed, filled with Druze heretics and Christian idolators who mocked the prophet and polluted the land with their false prayers. You are not just killing them, they said. You are cleaning the house of Allah. I was given maps, instructions, and a small group of brothers who would be moving with me into Syria. We were told to speak little and keep our faces covered. Our convoy would pass through checkpoints controlled by Bedouins forces who had aligned with our cause. No one would suspect us. To the world, we were just another armed group in a civil war. But in truth, we were messengers of death, trained for a specific target that had nothing to do with politics and everything to do with faith. We crossed the Iraqi border under the cover of darkness. The jihadist network had its own roads, routes known only to the fighters and smugglers who operated in the shadows. We drove through desert paths, past ruined villages and abandoned homes. The deeper we entered Syria, the more destruction we saw. Buildings flattened, roads broken, fields burned, children with hollow eyes standing beside the bodies of their parents. I should have felt sorrow, but I didn't. My heart had been trained not to feel. This is what the unbelievers bring upon themselves. I told myself they rejected Allah, so he gave them over to fire. We spent nights in safe houses. Old homes turned into military posts. Armed men gave us bread and water, but their eyes were always watching. We were not friends. We were tools. Each of us had one job and mine was waiting in suede. As we got closer to our destination, I started dreaming more about the 72 virgins. It became a symbol of everything I had given my life for. I pictured them standing at the gates of paradise, welcoming me with soft smiles and open arms. The imams had described their beauty in detail. Eyes like stars, voices like music, skin without flaw. They said these women were made only for martyrs and no one else could ever touch them. That promise became the rope I held on to. Every bump in the road, every hour of hunger, every moment of fear, I reminded myself that heaven was near. I was not dying in shame. I was entering glory. This thought gave me courage. It made me bold. The idea of bombing a church no longer felt dark. It felt like destiny. I believed I was doing the highest act a Muslim could ever perform. The situation in southern Syria was already boiling over by the time we entered. On July 13th, the violence between the Druze and Bedouin tribes had exploded. Towns were divided, roads were blocked, and gunfire echoed across the hills. We heard reports of killings of entire families being dragged from their homes. Some said it was about land. Others said it was about religion. But to us, it didn't matter. The chaos was a gift. It gave us cover. It gave us access. We slipped through unnoticed, wearing local clothing and moving like nomads. Sometimes we rode in trucks with fake aid signs. Other times we walked on foot, blending into the movement of refugees and militants. The conflict between the Druzes and Bedawins was loud enough to drown out our true mission. No one would ask why we were really there. They would just assume we were another piece of the war. The imams had warned us about Sweida. It was heavily guarded by Druze militias who didn't trust outsiders. But the Christians were easy targets. They said many had taken shelter inside churches thinking the walls would protect them. They think Jesus will save them. One of our commanders joked. Let's show them what Allah thinks of their false prophet. That line stuck with me. It gave me a sense of power. I was no longer just a follower. I was a weapon. My role was not to think or question. It was to act. As we prepared to enter Sweida, our leader gave us our final instructions. I was to carry the explosives under my robe. A second man would record the mission from a distance. If all went well, my video would be shared online as a message to other Muslims. The war is not over. Islam still has warriors. We set out at dawn just before the sun touched the sky. Our convoy had three vehicles, each spaced apart to avoid suspicion. 

• Tanah Syria bersedia untuk darah para syuhada. Dia menjelaskan bahawa pertempuran   baru sahaja bermula antara puak Badwi dan minoriti Druze di selatan Syria. Ia adalah  ribut yang sempurna. Kekacauan, kekeliruan, dan banyak sasaran. Barat senyap, sempadan lemah, dan wilayah itu mendidih dengan ketegangan. Ini peluang anda, katanya sambil menunjuk terus ke arah saya. Anda akan pergi ke Sweida. Hati saya melangkau. Sweida dikenali sebagai kubu kuat Kristian. Gereja di sana telah menjadi tempat persembunyian bagi mereka yang melarikan diri dari keganasan. Tugas saya jelas. Masukkan Sweida dan letupkan peranti itu di gereja yang penuh dengan penganut Kristian. Saya tidak bertanya mengapa Sweida. Saya tidak teragak-agak. Pemikiran untuk membunuh orang Kristian tidak lagi menakutkan saya. Malah, ia merasakan satu penghormatan yang besar. Para imam memberitahu saya bahawa Sutoa telah dikutuk, dipenuhi dengan bidaah Druze dan penyembah berhala Kristian yang mengejek nabi dan mencemarkan tanah dengan doa-doa palsu mereka. Anda bukan sahaja membunuh mereka, kata mereka. Kamu sedang membersihkan rumah Allah. Saya diberi peta, arahan dan sekumpulan kecil saudara yang akan bergerak bersama saya ke Syria. Kami disuruh bercakap sedikit dan menutup muka. Konvoi kami akan melalui pusat pemeriksaan yang dikawal oleh pasukan Badwi yang telah sejajar dengan perjuangan kami. Tiada siapa yang akan mengesyaki kami. Kepada dunia, kami hanyalah satu lagi kumpulan bersenjata dalam perang saudara. Tetapi sebenarnya, kami adalah utusan kematian, dilatih untuk sasaran tertentu yang tidak ada kaitan dengan politik dan semuanya berkaitan dengan iman. Kami menyeberangi sempadan Iraq di bawah selubung kegelapan. Rangkaian jihad mempunyai jalan sendiri, laluan yang hanya diketahui oleh pejuang dan penyeludup yang beroperasi dalam bayang-bayang. Kami memandu melalui laluan padang pasir, melepasi kampung yang musnah dan rumah terbiar. Semakin dalam kita memasuki Syria, semakin banyak kemusnahan yang kita lihat.  Bangunan rata, jalan rosak, ladang terbakar, kanak-kanak dengan mata kosong berdiri di sebelah mayat ibu bapa mereka. Saya sepatutnya berasa sedih, tetapi saya tidak. Hati saya telah dilatih untuk tidak merasa. Inilah yang ditimpakan oleh orang-orang kafir kepada diri mereka sendiri. Saya berkata kepada diri saya bahawa mereka menolak Allah, maka Dia menyerahkan mereka ke dalam api. Kami bermalam di rumah selamat. Rumah lama bertukar menjadi pos tentera. Lelaki bersenjata memberi kami roti dan air, tetapi mata mereka sentiasa memerhati. Kami bukan kawan. Kami adalah alat. Setiap daripada kami mempunyai satu pekerjaan dan saya sedang menunggu dengan suede. Apabila kami semakin hampir ke destinasi kami, saya mula bermimpi lebih lanjut tentang 72 anak dara. Ia menjadi simbol segala-galanya yang saya telah berikan hidup saya. Saya membayangkan mereka berdiri di pintu syurga, menyambut saya dengan senyuman lembut dan tangan terbuka. Para imam telah menggambarkan kecantikan mereka secara terperinci. Mata seperti bintang, suara seperti muzik, kulit tanpa cacat. Mereka berkata wanita-wanita ini dibuat hanya untuk syuhada dan tidak ada orang lain yang boleh menyentuh mereka. Janji itu menjadi tali yang saya pegang. Setiap hentakan di jalan raya, setiap jam kelaparan, setiap saat ketakutan, saya mengingatkan diri saya bahawa syurga sudah dekat. Saya tidak mati kerana malu. Saya sedang memasuki kemuliaan. Pemikiran ini memberi saya keberanian. Ia membuatkan saya berani. Idea untuk mengebom gereja tidak lagi terasa gelap. Rasanya seperti takdir.  Saya percaya saya melakukan tindakan tertinggi yang boleh dilakukan oleh seorang Muslim. Keadaan di selatan Syria sudah mendidih semasa kami masuk. Pada 13 Julai, keganasan antara puak Druze dan Badwi telah meletup. Pekan telah dibahagikan, jalan raya disekat, dan tembakan bergema di seluruh bukit. Kami mendengar laporan pembunuhan seluruh keluarga diseret dari rumah mereka. Ada yang berkata ia mengenai tanah. Yang lain berkata ia mengenai agama. Tetapi bagi kami, ia tidak penting. Kekacauan itu adalah hadiah. Ia memberi kita perlindungan. Ia memberi kami akses. Kami menyelinap tanpa disedari, memakai pakaian tempatan dan bergerak seperti orang nomad. Kadangkala kami menaiki trak dengan papan tanda bantuan palsu. Pada masa lain kami berjalan kaki, bercampur dengan pergerakan pelarian dan militan. Konflik antara Druze dan Bedawin cukup kuat untuk menenggelamkan misi sebenar kami. Tiada siapa yang akan bertanya mengapa kami berada di sana.  Mereka hanya akan menganggap kami adalah satu lagi bahagian perang. Para imam telah memberi amaran kepada kami tentang Sweida. Ia dikawal ketat oleh militia Druze yang tidak mempercayai orang luar. Tetapi orang Kristian menjadi sasaran mudah. Mereka berkata ramai yang telah berlindung di dalam gereja kerana menganggap tembok itu akan melindungi mereka. Mereka fikir Yesus akan menyelamatkan mereka. Salah seorang komander kami bergurau. Mari kita tunjukkan kepada mereka apa pandangan Allah terhadap nabi palsu mereka. Talian itu melekat pada saya. Ia memberi saya rasa kuasa. Saya bukan lagi sekadar pengikut. Saya adalah senjata. Peranan saya bukan untuk berfikir atau bertanya. Ia adalah untuk bertindak. Semasa kami bersedia untuk memasuki Sweida, pemimpin kami memberikan arahan terakhir kami. Saya harus membawa bahan letupan di bawah jubah saya. Lelaki kedua akan merakam misi dari jauh. Jika semuanya berjalan lancar, video saya akan dikongsi dalam talian sebagai mesej kepada umat Islam yang lain. Perang belum berakhir. Islam masih ada pejuang. Kami bertolak pada waktu subuh sebelum matahari menyentuh langit. Konvoi kami mempunyai tiga kenderaan, masing-masing dipisahkan untuk mengelakkan kecurigaan.

• 叙利亚的土地已经准备好接受烈士的鲜血。他解释说，在叙利亚南部，贝都因部落和德鲁兹少数民族之间的冲突刚刚开始。这是一场完美的风暴。混乱、困惑，目标众多。西方沉默，边界薄弱，整个地区紧张局势加剧。这是你的机会，他指着我说。你去苏韦达。我的心猛地一跳。苏韦达是众所周知的基督教大本营。那里的教堂成了逃离暴力事件的人们的藏身之处。我的任务很明确。进入苏韦达，在一座满是基督徒的教堂里引爆装置。我没有问为什么是苏韦达。我没有犹豫。杀死基督徒的想法不再让我害怕。事实上，我觉得这是一项巨大的荣誉。 伊玛目告诉我，苏托阿受到了诅咒，充满了德鲁兹异教徒和基督教偶像崇拜者，他们嘲弄先知，用虚假的祈祷污染了这片土地。他们说，你不仅仅是在杀他们。你这是在清理真主的殿堂。我拿到了地图、指示，还有一小队兄弟将和我一起进入叙利亚。我们被告知要少说话，要遮住脸。我们的车队将通过与我们结盟的贝都因人部队控制的检查站。没有人会怀疑我们。对世人而言，我们只是内战中的另一个武装团体。但事实上，我们是死亡信使，为了一个与政治无关、只与信仰有关的特定目标而接受训练。我们在夜幕的掩护下越过了伊拉克边境。圣战网络有自己的道路，只有在暗中活动的战士和走私者才知道这些路线。 我们驱车穿过沙漠小路，经过被毁坏的村庄和废弃的房屋。我们越深入叙利亚，看到的破坏就越多。建筑物夷为平地，道路破裂，田野被烧毁，孩子们眼神空洞地站在父母的尸体旁。我应该感到悲伤，但我没有。我的心已经习惯于不去感受。这就是不信教的人自作自受。我告诉自己，他们拒绝了真主，所以他把他们交给了火。我们在安全屋里过夜。老房子变成了军事哨所。武装人员给我们面包和水，但他们的眼睛总是注视着我们。我们不是朋友。我们是工具。我们每个人都有一份工作，而我的工作就是穿着麂皮等待着我们。当我们越来越接近目的地时，我开始更多地梦到那 72 个处女。它成为我为之献出生命的一切的象征。我想象着她们站在天堂之门，用温柔的微笑和张开的双臂欢迎我。伊玛目详细描述了她们的美丽。 眼睛如星辰，声音如音乐，肌肤无瑕。他们说这些女人天生就是殉道者，其他任何人都无法接近她们。这个承诺成为我紧紧抓住的绳索。路上的每一个颠簸，饥饿的每一个小时，恐惧的每一个时刻，我都提醒自己，天堂就在附近。我不会在耻辱中死去。我即将进入荣耀。这个想法给了我勇气。它让我变得大胆。炸毁教堂的想法不再让我感到黑暗。这感觉像是命运。我相信我正在做一个穆斯林所能做的最高尚的事。当我们进入叙利亚南部时，局势已经沸腾了。7 月 13 日，德鲁兹人和贝都因部落之间的暴力事件爆发。城镇被分割，道路被封锁，枪声在山间回荡。我们听到关于整个家庭被从家中拖出而遭到杀害的报道。有人说是为了土地。其他人说是为了宗教。但对我们来说，这并不重要。 混乱是一份礼物。它给了我们掩护。它让我们有机会进入。我们穿着当地人的衣服，像游牧民一样移动，悄无声息地穿过。有时我们乘坐带有假援助标志的卡车。其他时候我们步行，融入难民和武装分子的流动中。德鲁兹人和贝达温人之间的冲突非常激烈，淹没了我们真正的使命。没有人会问我们为什么在那里。他们只会认为我们是战争的另一个组成部分。伊玛目警告过我们要小心苏韦达。那里由不信任外人的德鲁兹民兵严密守卫。但基督徒很容易成为目标。他们说很多人躲在教堂里，以为墙会保护他们。他们认为耶稣会拯救他们。我们的一位指挥官开玩笑说。让我们让他们看看真主是如何看待他们的假先知的。这句话一直萦绕在我的脑海里。它给了我一种力量感。我不再只是一个追随者。我是一个武器。 我的任务不是思考或质疑，而是行动。当我们准备进入苏韦达时，我们的领导人给了我们最后的指示。我要把炸药藏在长袍下。另一个人会从远处记录整个过程。如果一切顺利，我的视频将会被分享到网上，作为对其他穆斯林的警告。战争尚未结束。伊斯兰教仍然有战士。我们在黎明时分出发，就在太阳升起之前。我们的车队有三辆车，每辆车都保持着一定距离，以避免引起怀疑。

I was in the second car, sitting beside a man from Libya who barely spoke. He carried an AK-47 and a small Quran, flipping through the pages with trembling fingers. I looked out the window and saw the mountains rising in the distance. Somewhere behind them was Sweida. Somewhere in that city were the Christians I was sent to kill. I clenched my fists and whispered a prayer. Oh Allah, accept this sacrifice. Let me be counted among the righteous. Let my blood be a sign of obedience. The road was silent except for the sound of our tires rolling over gravel. Every minute brought us closer to the place where I believed my soul would rise to paradise. I didn't know I was heading straight for a different kind of fire. The deeper we went, the heavier the air felt. We passed through villages that looked like they hadn't seen peace in years. Some houses were still burning. Others stood empty, their windows  shattered and walls blackened. We passed people, too. Mothers holding babies, boys with guns, old men sitting in the dirt with blank faces. I looked at them with cold eyes. They had their chance. I told myself they chose the wrong God. My heart had no room for mercy. Everything I saw just made me believe more in my mission. The imams had said we were chosen for this time. They told us the final battle was near and we were the ones who would strike the first blow. The war in Syria wasn't just politics or power. It was the stage where Islam would rise again. And I was honored to be part of it. That night, we stopped at a hidden location not far from Sweida, a small house in the hills surrounded by olive trees and guarded by armed men. Inside, we sat in silence while our leader reviewed the plan one last time. He showed us photos of the church where I would enter. He said it had thick stone walls but no guards. Inside about 30 Christians were hiding, men, women, and children. They were praying, he said. Let them meet the God they pray to. He laughed. I didn't laugh, but I nodded. I had been taught to see them as enemies, not humans. I was told they were unclean, cursed, and blind. I had been trained to ignore the cries, to silence my own heart. That night, I prayed longer than usual. I asked Allah not to let me fail. I asked him to make the explosion strong enough to wipe them all out. As l lay on the floor, the stars shining through the window. I thought of my mother. For a moment, I saw her face. I remembered how she used to whisper my name when I was sick. A strange pain touched my chest, but I quickly pushed it away. This is weakness, I told myself. You chose this path. I clenched my jaw and focused on the promise of paradise. I imagined the virgins again standing in the light,  smiling with open arms. I could almost hear their voices. That image gave me peace. I was ready to die. I had no fear, no shame, and no regrets. My journey had brought me here from Kman to Baghdad. From Baghdad to the hills of Sweida. I was no longer Hassan the boy. I was Hassan the martyr, the sword of Allah. Or so I believed. Morning would come soon. And with it my test. The morning sun began to rise over the hills as our convoy rolled out towards Sweida. The roads were dusty and cracked with dry wind whipping through the broken buildings we passed. Our vehicle was the second in line, trailing close behind the lead truck while another followed us from behind. There were five of us in total, dressed like villagers and seated quietly, each man lost in his own final thoughts. My hands were tucked into my lap, fingers brushing the edge of the explosive vest hidden beneath my robe. I could feel the cool weight of the trigger device taped to my side. My heartbeat was steady. I had made